Na penumbra da súa cova, Senhora da Serra esperta do soño das estatuas, descende do seu basto altar de granito e parte en busca da cor sonora e fraterna da Humanidade. Pero nos carreiros da montaña, máis aló das rocas silenciosas e inamovibles, ela só coñecerá aos homes sombríos e as súas doutrinas. Ao fracasar no ideal de compaixón e tenrura, queda melancólica polo silencio das estatuas onde estaba a salvo.
João Pedro Trindade Dias
microdias@gmail.com
